सदीचे
गुलाब.
गाठी सुटल्या, गुलाब वाऱ्यावर उधळले गेले.
आज
तुझ्यासाठी मला गुलाब आणायचे होते.
खरं
तर त्यांनी माझी पोतडी इतकी ठासून भरली होती की,
तिच्या
गाठी आवळून बांधाव्या लागल्या होत्या.
गाठी सुटल्या, गुलाब वाऱ्यावर उधळले गेले.
बेभान
झालेल्या वाऱ्याने त्यांना समुद्राकडं उडवलं.
पाण्याने
त्यांना पुढे नेलं पुन्हा कधी न परतण्यासाठी.
लाटांना
लालिमा चढला, जणू
दग्ध लाव्हाच !
अजूनही
आजच्या रात्रीस माझे कपडे सुगंधित वाटताहेत,
त्या
गंधभारीत स्मृतींत जणू श्वासच जारी आहेत !