पारूबाईला अंथरुणास खिळून आता आठवडा उलटून गेला होता. दिवसेंदिवस तिची तब्येत खालावली होती. देह कृश होत गेला होता. दोन दिवसापासून तर तिचा आवाजही खोल गेला होता. अधूनमधून येणारी खोकल्याची उबळ जाणवून द्यायची की तिच्यात अजून धुगधुगी आहे. राठ जाडसर भुवयाखालचे डोळे सदोदित मिटलेल्या अवस्थेत दिसू लागले होते, कुणी आवाज दिला की ती प्रतिसाद देत नसायची. मात्र तिच्या कानापाशी जाऊन मोठ्याने ओरडलं की ती डोळे उघडायची, भिरभिरल्या नजरेने इकडं तिकडं बघायची. तिला बघायला आलेली माणसं मग आपआपल्या परीने अंदाज लावून अर्थ लावत. पारूबाईचं वय ऐंशीच्या पुढचंच होतं. तिनं धरणीला पाठ लावल्यापासून अख्खं गाव तिच्या वस्तीवर लोटलेलं होतं. सोयरे धायरे, आप्त, शेजारपाजार, परिचित सगळे झाडून येत होते. तिच्या बिन दाराच्या खोपटात दिवसभर माणसांचा राबता असायचा. गावच्या म्होरक्यांपासून ते टाळकऱ्यापर्यंत आणि रिकामटेकड्यांपासून ते हरकाम्यापर्यंत सगळी माणसं तिला बघायला येत होती. बायाबापड्यांची रीघ असायची. रांग लावून वारुळात शिरणाऱ्या मुग्यांची आठवण यावी असं ते दृश्य होतं. आलेली माणसं गप उभी राहत नव्हती. जो तो आपल्या वकुबाप्रमाणे तोंडाची वाफ काढून जायचा. काहीजण कोरडे सुस्कारे सोडत. काही तिच्या नशिबाला दोष देत तर काही तिच्या हेकट वागण्यावर खापर फोडत. तिची विचारपूस करून सगळेजण तिच्याबद्दल कुशलमंगल चिंतणारे होते, बायकाही याला अपवाद नव्हत्या.
