महाराष्ट्रात डान्सबार जोरात होते तेंव्हाची गोष्ट. आमच्या सोलापूरात रतन मुखर्जीची टीम दोन ठिकाणी होती एक मुळेगाव तांडा इथं आणि एक न्यू विनय बारला. दोन्हीकडे नाचगाणे करणाऱ्या मुलींचा मोठा भरणा होता. हा रतन कोलकत्याचा होता आणि त्याच्याकडच्या सर्व मुली बीरभूम, चोबीस परगणा, मुर्शिदाबाद, मालदा जिल्ह्यातल्या होत्या. वादक सुद्धा तिकडचेच होते. एकदोन कलाकार स्थानिक होते. त्यात एक विजापूरची मालती नावाची कानडी मुलगीही होती. रतन ह्या सर्व मुलींची काळजीही घ्यायचा आणि त्यांना बरोबर छक्केपंजे शिकवून पैसे कसे कमवायचे याचे आडाखेही शिकवायचा. रतनची बायको गंगा सुरेल आवाजाची होती. ती रोज फ्लोअरवर असायची पण खास फर्माईश असली तरच गायची. तिथं आलेला कस्टमर दारूच्या ग्लासात बुडाला की त्याचा खिसा आपोआप हलका होई. लोक तऱ्हे तऱ्हेची गाणी सांगत, नाचायला लावत, पैसे उधळत. अंगचटीला येत. रात्री आठ ते अकरा नुसता धुमाकूळ चाले. मी जितके म्हणून डान्स बार पाहिले त्यावर पुन्हा सविस्तर लिहीन इतक्या कथा त्यात आढळल्या. इतकं रसरशीत आयुष्य क्वचित कुणाच्या वाटेला येत असेल. असो... सोलापूर हे आंध्र कर्नाटकच्या सीमेवर असल्याने फर्माईशीनुसार कधी कधी कानडी, तेलुगु गाणीही गावी लागत.
