दोन दशकापूर्वी अंडरएज म्हणजे सज्ञान नसलेल्या मुलींना लपवून ठेवण्याच्या विविध क्लृप्त्या देशभरातल्या कुंटणखाण्यात अवलंबल्या जायच्या. आता त्यात नवनवी भर पडतीय. पण तरीही 'लाईन'मध्ये असलेल्या टीन एज मुलीच राजरोस बाजारात उभ्या दिसतात.
मुद्दा आहे चाईल्ड सेक्स वर्कर्सचा. २००१ सालानंतर आपल्या देशातल्या मेट्रो सिटीजमधून हे फॅड आले आणि बघता बघता सर्व उपनगरीय आणि मध्यम - मोठ्या शहरात चाईल्ड सेक्स वर्कर्सचा छुपा उपभोग सुरु झाला.
पोलिसांच्या रेडमध्ये या मुली आढळून येण्याचे प्रमाण अत्यल्प आहे. ते अत्यल्प का आहे याचे कारण अर्थातच 'अर्थ'पूर्ण आहे.
या मुली लपवून ठेवणं किती सोपं आहे आणि यांना कसं आणलं जातं. कसं, कधी व कुठं लपवलं जातं यावरती मागे स्वतंत्र ब्लॉगमधून प्रकाश टाकला असल्याने इथे पुनरुक्ती टाळतोय.
चाईल्ड सेक्स वर्कर्स मुली जिथे भोगल्या जातात तिथंल्या सर्व खाजखुजलीचा इंतजाम केला की तिथंपर्यंत जाता येतं. आता ही देखील फारशी नवलाची गोष्ट राहिली नाही.
या मुलींचे वय चार पासून चौदापर्यंत असते. काहींचे अजून दुधाचे दात पडलेले नसतात पण त्यांच्याकडे येणाऱ्या गिऱ्हाईकांनी (?) त्यांचे ओठ तुकडे करायचेच ठेवलेले असतात. खेळणी, चॉकलेटस व अवघे काही रुपये यांच्या जोडील आमिष असते, 'अम्मी के पास छोड देंगे'चं !
याला या चिमुरड्या बळी पडतात. त्यांच्या चादरी लालभडक झाल्या तरी त्या निमूट पडून असतात. अनेकदा ग्लानीत जातात, बेशुद्ध होतात.
या मुलींना कोणती औषधे कशी दिली जातात यावर पूर्वी सविस्तर लिहिलेलं असल्याने इथे ते उल्लेखही टाळतोय.
यां मुलींकडे येणाऱ्या गिऱ्हाईकांना भेटणे हा पोस्टचा मूळ मुद्दा असल्याने तिकडे वळतो.
या मुलींकडे कोण येते त्यांचे नाव काय किंवा ते कुठून येतात, ते त्यांच्यावर झोपून काय करतात, त्याचे काय परिणाम होतात यापासून ते अश्राप जीव पुरते अंधारात असतात. आपल्या शरीरात काही तरी खुपसले जातेय इतकंच त्यांच्या गावी असते आणि तेंव्हा आपल्या पोटात व कंबरेखालील भागात खूप म्हणजे खूप दुखतं, कधी कधी जीवापाड दुखतं, मांड्या फुटायला येतात आणि लघवीच्या जागी सूज येते इतकं त्यांना कळतं. मग अम्मा नाहीतर आंटी नाहीतर मौसी जी कुणी असेल ती आपल्याला पोटभर जेवण देते, दोनचार खुल्या गोळ्या देते. मग बरे वाटते आणि पुन्हा दिवसभरात कधीही असाच प्रसंग गुदरतो. आधी विरोध करणाऱ्या मुलींना नंतर याची सवय होते. या चक्रास त्या आपलंसं करतात. आपण होऊन गोळ्या मागू लागतात.
या मुलींकडे येणाऱ्या कस्टमरबद्दल कुंटणखान्यातलं कुणीच कधीच कुठेच वाच्यता करत नाही. आत येणारा कोणत्या सावजाबरोबर सोबत करणार आहे हे त्या कधीच कळू देत नाहीत. त्यातही या चाईल्ड सेक्स वर्कर्सना तर त्यांची बिलकुल माहिती नसते, अन्य घटकात निदान त्या मुली / बायका संबंधीत व्यक्तीकडून मोबाईल नंबर, नाव पत्ता घेण्यात यशस्वी होतात, पण इथे तो मार्ग खुंटलेला असतो. पण सातत्याने पिच्छा पुरवला तर काहीच कठीण जात नाही.
मागच्या वर्षी (२०१६) मे महिन्यात पालघर जिल्ह्यामधील वसई येथे महावीर कॉम्प्लेक्समध्ये पोलिसांनी धाड टाकून तीन महिलांना अटक केली होती. हा भाग अत्यंत उच्चभ्रू आणि हायफाय असा आहे. एका अलिशान इमारतीत हा गोरखधंदा सुरु होता. बाजूच्या रहिवाशांना फ्लॅटमध्ये काय सुरु आहे याची कानोकान खबर नव्हती. असेही शहरात शेजारी कुणी मेलं तरी लवकर कळत नाही तेंव्हा शेजारी कोण राहत्येय, काय करत्येय याच्याशी कुणाला काही घेणं देणं नसतं. उलट अशी माहिती विचारणं हे देखील बॅड मॅनर्समध्ये मोडतं.
तर याच भागात गत वर्षीच्या डिसेंबरमधली घटना. इथे
चाईल्ड सेक्स वर्कर्स आणल्याची पक्की माहिती मिळाली. तब्बल चारेक दिवस तिथे रोज चकरा मारल्यावर मुलींशी बोलण्याची अनुमती मिळाली. वाईट गोष्ट अशी होती की मुली कानडी होत्या आणि त्यांना हिंदी मराठीचा गंध नव्हता. त्यांच्याशी काय संभाषण होतंय हे ऐकायला आंटीने एक बाई जवळच उभी केलेली. त्यामुळे त्यांना थेट विचारता येत नव्हतं. हिंमत करून जमेल त्या मोडक्या तोडक्या कानडीत बोलल्यावर त्या मुलीला देव भेटल्याचा आनंद झाला.
खूप दिवसांनी त्यांनी कानडी बोलणारा मध्यम वयीन पुरुष पाहिला असावा. कदाचित बाप, काका किंवा आजोबा यांची त्यांना जाणीव झाली असावी .. मुलगी एकदम हरखून गेलेली पण जवळ उभ्या असलेल्या हेरगिरी करणाऱ्या बाईस संताप आला. तिनं त्या मुलीच्या बखोटीस धरून आत नेलं आणि त्या खोलीचं दार धाडकन आदळलं. रात्री डमी कस्टमर पाठवून पाहिलं पण आंटी महावस्ताद बाई होती. अनोळखी वा पहिल्यांदा आलेल्या माणसापुढे मोत्याची लड खुली करायची नाही असा तिच्या 'बेपार'चा 'हिसाब' होता.
शेवटी एक एजंट गाठून थेट सकाळची वर्दी मिळवली. मग त्या मुलीला पाचच मिनिटात बोलतं केलं.
तिच्याकडे येणाऱ्या गिऱ्हाईकाचे तिला नाव पत्ता मोबाईल नंबर माहीत नव्हता पण त्याचा चेहरा मोहरा, देहबोली, सवयी, बोलाचाली हे सगळं पक्कं आठवत होतं. विशेष म्हणजे आज संध्याकाळी पाच वाजता तो येणार आहे आणि भरपूर काही देऊन जाणार आहे, तिच्या आवडीच्या आईसक्रीमचा बॉक्सदेखील आणणार आहे हे तिच्या बोलण्यावरून कळले. आता तिच्याकडे येणाऱ्या गिऱ्हाईकाशी भेटायचे म्हणजे पुन्हा डमी गिऱ्हाईक बनून त्या अड्ड्यात आशाळभूतासारखे अधाशी हावरट बनून त्याची वाट बघत बसायचे काम आले. अखेर साडेपाचच्या सुमारास 'तो' आला. तिने वर्णन केल्याप्रमाणे त्याचा हुलिया होता.
वय अठरा ते एकवीसच्या दरम्यान. मध्यम अंगकाठी. चेहऱ्यावर दाढीचे खुंट वाढलेले. केसमात्र कलर केलेले आणि नेटके विंचरलेले. अंगावरचे कपडेही स्वच्छ आणि बऱ्यापैकी. आत येताच त्याने आंटीच्या हातावर पैसे ठेवले, तिने त्याच्या हातातली पिशवी बारकाईने तपासून पहिली आणि मगच आत सोडले.
काही वेळानंतर मुलीच्या विव्हळण्याचा आवाज आला, आंटीने टीव्हीचा आवाज वाढवला.
"फालतू में बैठने का नही, शादी करने आया क्या ? (खुनशी विकट हास्य) सिर पर बाल नही और घंटाभरसे खालीपिली नजर गढाये बैठा हैं... बैठना हैं तो बैठ नही तो अपना रस्ता नाप ले (कोपऱ्यात लालबुंद थुंकीची पिचकारी झेपावते) ... फोकट में गर्दी नही मंगता.... चलो निक्लो जल्दी से .."
त्या कावलेल्या बाईच्या त्राग्याने आता उठावे लागते की काय आणि त्यामुळे सगळी मेहनत पाण्यात जाते की काय असे वाटत असतानाच मघाचा तो छाटका तरुण पँटची झीप सरळ करत बाहेर आला.
आत जाताना त्याच्या हातात असलेली पिशवी आता त्याच्याजवळ दिसत नव्हती.
बाहेर येताच त्याने सिगारेट काढली, शिलगावण्यासाठी तो माचीस शोधत होता पण तिथली माचीस आधीच लंपास केलेली असल्याने त्याला लायटरची ऑफर करताच त्याचा चेहरा खुलला.
नंतर त्याच्या सोबतच बाहेर येताना त्याचं बोलणं,चालणं, हावभाव याकडे बारीक लक्ष देत होतो.
तो जितका भोळसट वाटला तितका तो नक्कीच नव्हता.
त्याला विश्वासात घेण्यासाठी खूप पापड लाटावे लागले. आपण एजंट असून आपल्याकडे तीन वर्षाची मुलगीही मिळू शकेल यां गोष्टीवर त्यानं तोंडाचा चंबू ज्या पद्धतीने वासला त्यावरून पक्के झाले की सावज अडकलेय.
पुढं जाऊन रात्रीचं जेवण दारू पोटात उतरल्याशिवाय हा पुरता ओकणार नाही हे लगेच लक्षात आले.
भाबोल्यास मॅकडॉनल्डच्या समोरील बाजूस 'आमचो कोळीवाडो' नावाचं छपरी हॉटेल आहे. टेस्ट मध्यम आणि पब्लिकही मध्यम, शिवाय जवळच असल्याने जास्ती वेळ न दवडता त्या नव्या मित्राला पुरत्या ग्लासात उतरवून त्याच्या पोटात कोंबडी जिरताच तो पोपटासारखा बोलू लागला.
त्यानं जे सांगितलं ते अंतर्बाह्य हादरवून टाकणारं होतं.
वयाच्या अकराव्या वर्षापासून त्याला पॉर्नचं वेड होतं. आता त्याचं वय वीस. म्हणजे गेली नऊ वर्षे त्याने पॉर्न पाहिलेलं.
सुरुवातीच्या काळात स्टोरीज वाचलेल्या, मग फोटो पाहिलेले मग थेट व्हिडीओज. त्यात त्याची संगत बिघडली. त्याच्याहून मोठ्या असणाऱ्या समविचारी दोन मित्रांच्या तो आहारी गेला. त्यांच्यासोबत झोपडपट्टी, रेल्वे स्टेशन्स, बस स्थानके, सरकारी इस्पितळे इथं तो जायचा. उघड्यावर अंघोळ करणाऱ्या स्त्रियांना चोरून छुपून न्याहाळायचा. यात त्याच्या आई, आजीच्या वयाच्या स्त्रिया असल्या तरी त्याला काहीच वाटत नसे.
आधी स्ट्रेट, मग मिक्सड असं करता करता त्याने पॉर्नच्या सर्व कॅटेगरीज पहिल्या. दरम्यान घरात त्याला फटके बसू लागले. शाळा अर्ध्यात सोडून त्याने मेकॅनिकचे काम धरले. आता त्याने पॉर्नमध्ये पाहिलेलं जग प्रत्यक्षात आणलं. पण त्यात त्याला मजा वाटेनाशी झाली. नंतर नंतर त्याची उत्तेजना कमी होऊ लागली. त्याने गोळ्या इंजेक्शन सर्व ट्राय करून पाहिलं पण तो फरक तात्पुरता राहिला. दर वेळेस तो पॉर्नची नवीन कॅटेगरी अजमावत गेला आणि स्वत्व गमावत राहिला. नंतर तर त्याला पॉर्न पाहूनही काहीच होईनासे झाले. तो घाबरला. मात्र त्यांच्या कंपूत मोठ्या असलेल्या एकाने त्याला नवा मार्ग सांगितला. तो म्हणजेच चाईल्ड सेक्स वर्करसोबत बेड शेअर करण्याचा.
सांगताना त्याची जीभ जेंव्हा खूपच जड झाली, उच्चार तुटक तुटक येऊ लागले तेंव्हाचे त्याचे उदगार होते - 'साब्जी अब तो ईस से भी कुछ नही हो रहा... लगता हैं दिलावर के जैसा कुछ तो करना पडेगा... "
तोंडावर पाण्याचे थपके मारल्यावर कळालं की दिलावर आणि त्याच्या पाचसहा मित्रांची एक टोळी आहे जी रस्त्यावरील मोकाट जनावरांवर बळजोरी करते.
इतरांची भेट होऊ शकली नाही.
पण सेक्सच्या भुकेस नीट वळण दिले नाही तर तिचे रुपांतर कशात होईल, कसे होईल, कधी होईल आणि कुठे होईल याचे नेमके भाष्य करणे महाकठीण आहे. असे किती लोक छुप्या चेहऱ्याने जगात वावरत असतील, त्यांनी कुणा कुणाला आणि कसे शिकार केले असेल, त्यांचे या पुढचे मार्ग कसे असतील यावर काहीच उत्तर नव्हते.
लहान मुली आणि अजाण बालिकांवर होणाऱ्या सर्व बलात्कारांचा व्यापक अभ्यास केल्यास या विषयी आणखी माहिती मिळू शकते.
आणखी किती दिवस आपण या विषयावर बोलायचे टाळणार आहोत याचे आपल्याकडे नेमके उत्तर नाही आणि मोकाट सुटलेल्या लिंगपिसाटांच्या पुढच्या आवृत्त्या कशा असतील हे ही माहिती नाही, यांना शिक्षा कधी, कशी नि कोणती होणार याचाही अंदाज नाही. मग निदान आपण फेअर सेक्स एज्युकेशन पॉलिसीज तरी अंमलात आणणार की नाही यावरही चर्चा नाही.
कुठलाही राजकीय पक्ष वा राजकारणी यांच्या अजेंड्यावर हा मुद्दा नाही. घरोघरी असे किस्से घडू लागल्यावर आपण कदाचित जागे होऊ पण तोवर वेळ निघून गेलेली असू शकते...
माहिती देऊन झाल्यावर फुकटच्या फुल ओल्या पार्टीने भारावून त्याने मिठी मारली. त्याच्या ओठावरील खरकटे खांद्याला लागले. ओठावर दोन बोट टेकवत चुंबनाचा इशारा करत तो निघून गेला. तो भेलकांडतच चालला होता. आजूबाजूने वेगात जाणाऱ्या कुण्या वाहनाखाली तो चिरडला जातोय की काय यां भीतीने टेबलावरून उठून बाहेर आलो. त्याच्या झोकांड्या सुरूच होत्या.
इतक्यात आतून एक गोडुली पाचेक वर्षाची चिमुरडी मुलगी आली, तिच्या हातात एक मोठं डेअरी मिल्क चॉकलेट होतं.
"अंकल ये आपके टेबल पर था... शायद आप भूल गये.."
तिथल्या त्या मुलीसाठी आणलेलं ते चॉकलेट त्याच्या शर्टच्या खिशात तसंच आलं होतं.पार्टी झाल्यानंतर दोघं मिळून खाऊ म्हणून त्यानं टेबलावर काढून ठेवलेलं. अखेरच्या बक्बकीत ते वरती तसंच राहिलेलं.
आणि त्याच्या काळजीने बाहेर उठून आलेलो.
त्या मुलीच्या चेहऱ्यातला गोडवा आणि प्रामाणिकपणा तिच्या डोळ्यातून ओसंडून वाहत होता.
तिच्या हातातलं चॉकलेट पाहून अड्ड्यावरची 'ती' कोवळी मुलगी आणि तिचे फाटलेले ओठ, झिजलेले दुधाचे दात तरळून गेले.
काहीही न बोलता वेगाने तिथून बाहेर पडलो. ती मुलगी अंकल अंकल करत होती आणि दूर कुठेतरी करकचून ब्रेक दाबल्याचा, कर्कश्श हॉर्न वाजल्याचा आवाज आला. आणि रस्त्याच्या कडेलाच मोठ्याने ओकारी आली.
झाडाखाली बसलेल्या एका भिकारणीने तिच्या जवळील जुनाट बाटलीतले पाणी आणून डोक्यावर मारले. तिने आणखी काही विचारण्याआधी तिच्या नजरेस नजर देऊ शकणार नाही या विचाराने रेल्वे स्टेशनच्या दिशेने जाणारी रिक्षा पकडून चालता झालो...
- समीर गायकवाड.
चाईल्ड सेक्स वर्कर्स आणल्याची पक्की माहिती मिळाली. तब्बल चारेक दिवस तिथे रोज चकरा मारल्यावर मुलींशी बोलण्याची अनुमती मिळाली. वाईट गोष्ट अशी होती की मुली कानडी होत्या आणि त्यांना हिंदी मराठीचा गंध नव्हता. त्यांच्याशी काय संभाषण होतंय हे ऐकायला आंटीने एक बाई जवळच उभी केलेली. त्यामुळे त्यांना थेट विचारता येत नव्हतं. हिंमत करून जमेल त्या मोडक्या तोडक्या कानडीत बोलल्यावर त्या मुलीला देव भेटल्याचा आनंद झाला.
खूप दिवसांनी त्यांनी कानडी बोलणारा मध्यम वयीन पुरुष पाहिला असावा. कदाचित बाप, काका किंवा आजोबा यांची त्यांना जाणीव झाली असावी .. मुलगी एकदम हरखून गेलेली पण जवळ उभ्या असलेल्या हेरगिरी करणाऱ्या बाईस संताप आला. तिनं त्या मुलीच्या बखोटीस धरून आत नेलं आणि त्या खोलीचं दार धाडकन आदळलं. रात्री डमी कस्टमर पाठवून पाहिलं पण आंटी महावस्ताद बाई होती. अनोळखी वा पहिल्यांदा आलेल्या माणसापुढे मोत्याची लड खुली करायची नाही असा तिच्या 'बेपार'चा 'हिसाब' होता.
शेवटी एक एजंट गाठून थेट सकाळची वर्दी मिळवली. मग त्या मुलीला पाचच मिनिटात बोलतं केलं.
तिच्याकडे येणाऱ्या गिऱ्हाईकाचे तिला नाव पत्ता मोबाईल नंबर माहीत नव्हता पण त्याचा चेहरा मोहरा, देहबोली, सवयी, बोलाचाली हे सगळं पक्कं आठवत होतं. विशेष म्हणजे आज संध्याकाळी पाच वाजता तो येणार आहे आणि भरपूर काही देऊन जाणार आहे, तिच्या आवडीच्या आईसक्रीमचा बॉक्सदेखील आणणार आहे हे तिच्या बोलण्यावरून कळले. आता तिच्याकडे येणाऱ्या गिऱ्हाईकाशी भेटायचे म्हणजे पुन्हा डमी गिऱ्हाईक बनून त्या अड्ड्यात आशाळभूतासारखे अधाशी हावरट बनून त्याची वाट बघत बसायचे काम आले. अखेर साडेपाचच्या सुमारास 'तो' आला. तिने वर्णन केल्याप्रमाणे त्याचा हुलिया होता.
वय अठरा ते एकवीसच्या दरम्यान. मध्यम अंगकाठी. चेहऱ्यावर दाढीचे खुंट वाढलेले. केसमात्र कलर केलेले आणि नेटके विंचरलेले. अंगावरचे कपडेही स्वच्छ आणि बऱ्यापैकी. आत येताच त्याने आंटीच्या हातावर पैसे ठेवले, तिने त्याच्या हातातली पिशवी बारकाईने तपासून पहिली आणि मगच आत सोडले.
काही वेळानंतर मुलीच्या विव्हळण्याचा आवाज आला, आंटीने टीव्हीचा आवाज वाढवला.
"फालतू में बैठने का नही, शादी करने आया क्या ? (खुनशी विकट हास्य) सिर पर बाल नही और घंटाभरसे खालीपिली नजर गढाये बैठा हैं... बैठना हैं तो बैठ नही तो अपना रस्ता नाप ले (कोपऱ्यात लालबुंद थुंकीची पिचकारी झेपावते) ... फोकट में गर्दी नही मंगता.... चलो निक्लो जल्दी से .."
त्या कावलेल्या बाईच्या त्राग्याने आता उठावे लागते की काय आणि त्यामुळे सगळी मेहनत पाण्यात जाते की काय असे वाटत असतानाच मघाचा तो छाटका तरुण पँटची झीप सरळ करत बाहेर आला.
आत जाताना त्याच्या हातात असलेली पिशवी आता त्याच्याजवळ दिसत नव्हती.
बाहेर येताच त्याने सिगारेट काढली, शिलगावण्यासाठी तो माचीस शोधत होता पण तिथली माचीस आधीच लंपास केलेली असल्याने त्याला लायटरची ऑफर करताच त्याचा चेहरा खुलला.
नंतर त्याच्या सोबतच बाहेर येताना त्याचं बोलणं,चालणं, हावभाव याकडे बारीक लक्ष देत होतो.
तो जितका भोळसट वाटला तितका तो नक्कीच नव्हता.
त्याला विश्वासात घेण्यासाठी खूप पापड लाटावे लागले. आपण एजंट असून आपल्याकडे तीन वर्षाची मुलगीही मिळू शकेल यां गोष्टीवर त्यानं तोंडाचा चंबू ज्या पद्धतीने वासला त्यावरून पक्के झाले की सावज अडकलेय.
पुढं जाऊन रात्रीचं जेवण दारू पोटात उतरल्याशिवाय हा पुरता ओकणार नाही हे लगेच लक्षात आले.
भाबोल्यास मॅकडॉनल्डच्या समोरील बाजूस 'आमचो कोळीवाडो' नावाचं छपरी हॉटेल आहे. टेस्ट मध्यम आणि पब्लिकही मध्यम, शिवाय जवळच असल्याने जास्ती वेळ न दवडता त्या नव्या मित्राला पुरत्या ग्लासात उतरवून त्याच्या पोटात कोंबडी जिरताच तो पोपटासारखा बोलू लागला.
त्यानं जे सांगितलं ते अंतर्बाह्य हादरवून टाकणारं होतं.
वयाच्या अकराव्या वर्षापासून त्याला पॉर्नचं वेड होतं. आता त्याचं वय वीस. म्हणजे गेली नऊ वर्षे त्याने पॉर्न पाहिलेलं.
सुरुवातीच्या काळात स्टोरीज वाचलेल्या, मग फोटो पाहिलेले मग थेट व्हिडीओज. त्यात त्याची संगत बिघडली. त्याच्याहून मोठ्या असणाऱ्या समविचारी दोन मित्रांच्या तो आहारी गेला. त्यांच्यासोबत झोपडपट्टी, रेल्वे स्टेशन्स, बस स्थानके, सरकारी इस्पितळे इथं तो जायचा. उघड्यावर अंघोळ करणाऱ्या स्त्रियांना चोरून छुपून न्याहाळायचा. यात त्याच्या आई, आजीच्या वयाच्या स्त्रिया असल्या तरी त्याला काहीच वाटत नसे.
आधी स्ट्रेट, मग मिक्सड असं करता करता त्याने पॉर्नच्या सर्व कॅटेगरीज पहिल्या. दरम्यान घरात त्याला फटके बसू लागले. शाळा अर्ध्यात सोडून त्याने मेकॅनिकचे काम धरले. आता त्याने पॉर्नमध्ये पाहिलेलं जग प्रत्यक्षात आणलं. पण त्यात त्याला मजा वाटेनाशी झाली. नंतर नंतर त्याची उत्तेजना कमी होऊ लागली. त्याने गोळ्या इंजेक्शन सर्व ट्राय करून पाहिलं पण तो फरक तात्पुरता राहिला. दर वेळेस तो पॉर्नची नवीन कॅटेगरी अजमावत गेला आणि स्वत्व गमावत राहिला. नंतर तर त्याला पॉर्न पाहूनही काहीच होईनासे झाले. तो घाबरला. मात्र त्यांच्या कंपूत मोठ्या असलेल्या एकाने त्याला नवा मार्ग सांगितला. तो म्हणजेच चाईल्ड सेक्स वर्करसोबत बेड शेअर करण्याचा.
सांगताना त्याची जीभ जेंव्हा खूपच जड झाली, उच्चार तुटक तुटक येऊ लागले तेंव्हाचे त्याचे उदगार होते - 'साब्जी अब तो ईस से भी कुछ नही हो रहा... लगता हैं दिलावर के जैसा कुछ तो करना पडेगा... "
तोंडावर पाण्याचे थपके मारल्यावर कळालं की दिलावर आणि त्याच्या पाचसहा मित्रांची एक टोळी आहे जी रस्त्यावरील मोकाट जनावरांवर बळजोरी करते.
इतरांची भेट होऊ शकली नाही.
पण सेक्सच्या भुकेस नीट वळण दिले नाही तर तिचे रुपांतर कशात होईल, कसे होईल, कधी होईल आणि कुठे होईल याचे नेमके भाष्य करणे महाकठीण आहे. असे किती लोक छुप्या चेहऱ्याने जगात वावरत असतील, त्यांनी कुणा कुणाला आणि कसे शिकार केले असेल, त्यांचे या पुढचे मार्ग कसे असतील यावर काहीच उत्तर नव्हते.
लहान मुली आणि अजाण बालिकांवर होणाऱ्या सर्व बलात्कारांचा व्यापक अभ्यास केल्यास या विषयी आणखी माहिती मिळू शकते.
आणखी किती दिवस आपण या विषयावर बोलायचे टाळणार आहोत याचे आपल्याकडे नेमके उत्तर नाही आणि मोकाट सुटलेल्या लिंगपिसाटांच्या पुढच्या आवृत्त्या कशा असतील हे ही माहिती नाही, यांना शिक्षा कधी, कशी नि कोणती होणार याचाही अंदाज नाही. मग निदान आपण फेअर सेक्स एज्युकेशन पॉलिसीज तरी अंमलात आणणार की नाही यावरही चर्चा नाही.
कुठलाही राजकीय पक्ष वा राजकारणी यांच्या अजेंड्यावर हा मुद्दा नाही. घरोघरी असे किस्से घडू लागल्यावर आपण कदाचित जागे होऊ पण तोवर वेळ निघून गेलेली असू शकते...
माहिती देऊन झाल्यावर फुकटच्या फुल ओल्या पार्टीने भारावून त्याने मिठी मारली. त्याच्या ओठावरील खरकटे खांद्याला लागले. ओठावर दोन बोट टेकवत चुंबनाचा इशारा करत तो निघून गेला. तो भेलकांडतच चालला होता. आजूबाजूने वेगात जाणाऱ्या कुण्या वाहनाखाली तो चिरडला जातोय की काय यां भीतीने टेबलावरून उठून बाहेर आलो. त्याच्या झोकांड्या सुरूच होत्या.
इतक्यात आतून एक गोडुली पाचेक वर्षाची चिमुरडी मुलगी आली, तिच्या हातात एक मोठं डेअरी मिल्क चॉकलेट होतं.
"अंकल ये आपके टेबल पर था... शायद आप भूल गये.."
तिथल्या त्या मुलीसाठी आणलेलं ते चॉकलेट त्याच्या शर्टच्या खिशात तसंच आलं होतं.पार्टी झाल्यानंतर दोघं मिळून खाऊ म्हणून त्यानं टेबलावर काढून ठेवलेलं. अखेरच्या बक्बकीत ते वरती तसंच राहिलेलं.
आणि त्याच्या काळजीने बाहेर उठून आलेलो.
त्या मुलीच्या चेहऱ्यातला गोडवा आणि प्रामाणिकपणा तिच्या डोळ्यातून ओसंडून वाहत होता.
तिच्या हातातलं चॉकलेट पाहून अड्ड्यावरची 'ती' कोवळी मुलगी आणि तिचे फाटलेले ओठ, झिजलेले दुधाचे दात तरळून गेले.
काहीही न बोलता वेगाने तिथून बाहेर पडलो. ती मुलगी अंकल अंकल करत होती आणि दूर कुठेतरी करकचून ब्रेक दाबल्याचा, कर्कश्श हॉर्न वाजल्याचा आवाज आला. आणि रस्त्याच्या कडेलाच मोठ्याने ओकारी आली.
झाडाखाली बसलेल्या एका भिकारणीने तिच्या जवळील जुनाट बाटलीतले पाणी आणून डोक्यावर मारले. तिने आणखी काही विचारण्याआधी तिच्या नजरेस नजर देऊ शकणार नाही या विचाराने रेल्वे स्टेशनच्या दिशेने जाणारी रिक्षा पकडून चालता झालो...
- समीर गायकवाड.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा